Nog meer verhalen
De Hooglander
Het is steenkoud. De binnenstad ligt er verlaten bij. Een miezerende regen benadrukt kou en kilte van de grauwe huizen. Achter verlichte vensters schuiven handen gordijnen dicht en sluiten de somberheid buiten. Een zwerver kijkt vanaf de straat omhoog naar het licht dat tussen de spleten van slordig gesloten gordijnen naar buiten kiert. De in lompen geklede man kijkt naar de spleet licht en ziet zonder verlangen de tijd terug dat hij zelf voor een venster stond en naar buiten keek.
Het leven is hard. Vertel hem wat. Eenmaal in de misère en je komt er nooit meer uit. Wat wil hij nog? De vodden hangen in flarden langs zijn lijf en worden door twee rafelende koorden bij elkaar gehouden. Koud heeft hij het niet. Goedkope drank houdt warm.
De hele dag strompelt hij goor en stinkend van de ene liefdadige instelling naar de andere. Hier een kop soep lurkend, daar een warme hap en een bed voor de nacht. Tezamen met andere stinkende sloebers op één zaal. Alles went. Behalve het gebrul en getier van de razenden. Daar wen je nooit helemaal aan. Het geschreeuw van de doodsbange dronkaards en junks met waanvoorstellingen is hem vaak teveel. Nee, dan liever in het park onder een boom of op een lekker bankje met een paar kranten rond je lijf. Tegenwoordig is het stadspark voor een oude zwerver ook niet meer veilig. 's Nachts loopt er allerlei gespuis rond, dat een oude zonderling in een handomdraai van het leven berooft.
Niet dat hij aan het leven hecht. Niemand hecht toch waarde aan zijn leven? Wie wil nu een leven leiden gelijk hij? Hij is vies, ongeschoren, kreupel en stinkt. De mensen lopen met een boog om hem heen. Vrouwen die hem in een eenzame straat tegenkomen, kijken panisch en andere kant uit. Alsof hij iets zou proberen! Nee, eenmaal in de miserie, kom je er alleen maar uit met behulp van Magere Hein. Niet dat hij aan het leven hecht.
O nee: Hein met de zeis mag ieder moment komen. De manier waarop je gaat, dat is het probleem. Vermoord te worden in het stadspark door een paar onguren, is ook niet bepaald z'n droom.
" 's Effe kijken. Daar tegenover de snackbar is een mooie vuilbak. Hoog van de grond, zodat de ratten en ander ongedierte er niet aan kunnen. Daar ligt vast en zeker nog wel een halve hamburger in. Misschien wel met uitjes". De zwerver strompelt naar de afvalbak en begint begerig te graaien. In zijn verlangen naar iets eetbaars, ziet hij niet dat hij al geruime tijd wordt bekeken vanuit een grote Amerikaanse limousine.
"Ja", denkt de oude. "Ik voel iets zachts op de bodem van de bak. Hij graait en haalt zijn be - smeurde arm omhoog. Nooit zal hij weten wat hij nu precies omklemd heeft gehouden. Was het een hamburger of maar wat kleffe afval?
Op het moment dat hij triomfantelijk zijn klauw - ende hand uit de bak haalt, raakt zijn pols in een ijzeren greep. Verstijfd van schrik laat de oude zijn buit los en ziet een enorme knuist om zijn broze pols geslagen. Hij kijkt in twee priemende ogen. De mond onder de ogen spreekt: " Zo ouwe, vreten uit de afvalbak als een varken. Is dat de manier waarop jij je leven wilt beëindigen? Als een varken?"
De zwerver spartelt tevergeefs. Een tweede knuist slaat zich om de andere pols en hij is gevangen in de klauwen van de man die hem zo schamper bespot. "Antwoord mij, oude man. Wil je leven en sterven als een varken? " De bange ogen van de zwerver kijken gehypnotiseerd van angst in de donkere ogen van zijn kwelgeest. "Nee...nee... laat me los", kermt hij.
"Ik wil een duidelijk antwoord, oude. Zeg mij na: "Nee, ik wil niet leven en sterven als een varken". "Nee, ik wil niet leven en sterven als een varken", herhaalt de oude vagebond.
" Prima ", antwoordt de beul en verandert meteen zijn houding. Hij laat de oude los en stelt zich voor, terwijl hij zijn verbouwereerde slachtoffer warm de hand schudt. "Mag ik mij voorstellen? Mijn naam is Angus McFee, Schot en industrieel. In volgorde van belangrijkheid. " McFee buldert van het lachen. De snel opeenvolgende gebeurtenissen zijn de oude zwerver een beetje te veel van het goede. Hij wrijft zijn pijnlijke polsen, denkt "misschien geeft die gek me wat kleingeld" en bekijkt de vreemdeling voor de eerste keer eens goed. Zijn voormalige kwelgeest is een boom van een kerel. Gekleed in een zwart pak van perfecte snit en zijn rossig hoofdhaar bedekt met een enorme zwarte en zwierige hoed ziet de Schot McFee er voornaam uit. Te voornaam om zich af te geven met een arme sloeber.
Automatisch doet de oude man twee stappen achteruit; een felle reactie van Angus McFee is het gevolg. " Hier blijven mannetje. Wij hebben een heleboel te bespreken. Jij en ik. We zijn vanaf dit moment verbonden met elkaar, is het niet? Twee van hetzelfde soort. Adelaars die tezamen vliegen over de hoogste bergen en door de diepste dalen".
De zwerver kijkt de rad sprekende man ver-bouwereerd aan en laat zich aan de hand mee - tronen naar de grote zwarte limousine, die langs de rand van de weg staat geparkeerd. "Twee hoogvliegers van hetzelfde ras", gaat Angus McFee onverdroten verder. "Geen varkens meer die zoals massa' s mensen "- en hierbij wijst de Schot op passerende voetgangers- " tezamen liggen en vreten uit één trog ". De oude vagebond ziet de Amerikaanse slee nu voor het eerst. Hij houdt de pas in en zegt: " Nee...ik wil niet...ik wil niet mee "... De deur van de auto met de donker - getinte ruiten gaat open en een man gekleed als chauffeur stapt uit. "Jameson help even een handje, wil je? " De oude man wordt door twee potige kerels de auto in gewerkt. Chauffeur Jameson stapt voor in en de enorme wagen rijdt geruisloos weg.
Sprakeloos valt de oude in de zetel van rode pluche. Met open mond bekijkt hij het interieur van de wagen. Het is niet zomaar een automobiel. Hemeltjelief wat een ketel! Hij betast met zijn groezelige handen de bekleding van de bank, die in een halve cirkel eindigt. Recht tegenover de oude zit Angus McFee en speelt met een zakdoek voor zijn mond, terwijl hij met kleine pretoogjes zijn onverzorgde gast bekijkt. "Foei, kerel, wat kun jij stinken!" De spottende opmerking dringt niet tot de zwerver door. Hij verkeert nog steeds in een toestand van verbijstering en laat zijn ogen gaan over het luxueuze interieur van de wagen. Tegen de zijkant van de wagen, midden tussen de in - zittenden in, bevindt zich een zwart gelakt kastje. McFee drukt op een knop en als vanzelf verschijnt er een rijk gevulde bar. Uit de verlichte drankkast schuift automatisch een rekje met flessen Schotse whisky. Angus McFee neemt twee glazen en schenkt ze half vol met het gele vocht. " Hier ouwe jongen, een drankje tegen de schrik ". De oude man laat de drank in één teug naar binnen glijden en zinkt ontspannen tegen de rug van de pluche bank. Hij sluit zijn ogen. McFee mompelt wat over gebrek aan fatsoen.
De kou die de stad in haar kille greep heeft gehouden, is geweken voor het aarzelende begin van een nieuwe lente. Tegen het vallen van de avond ziet de binnenstad er verlaten uit. Achter half verlichte vensters schuiven handen met een routineus gebaar gordijnen dicht en maken zo scheiding tussen de vertrouwde huiselijkheid en het leven in de schemering buiten.
Een man in lompen gehuld, kijkt zonder verlangen naar het licht dat tussen slordig gesloten gordijnen naar buiten kiert. Enkele passanten lopen schichtig en met versnelde pas langs de zwerver in de vereenzaamde straat. Het valt hen niet op dat hij er krachtig en gezond uit ziet. Zijn machtige gestalte en rossige baard onder een vettige slappe hoed boezemen de voorbijgangers angst in. Wat gaat hen deze kerel ook aan, die met zijn grote klauwen van handen een versmade ham - burger uit een vuilbak vist? De reus lacht zonder plezier en zet zijn enorme tanden in de kleffe hap.
De donkerte heeft de dag voorlopig verdreven. Onder het spaarzame licht van een lantaarn ligt iemand te slapen. Zijn slappe hoed heeft hij over de ogen getrokken. Een zwarte limousine rijdt geluidloos voorbij. Het donkergetinte raam van de wagen gaat automatisch naar beneden en toont het doorgroefde gelaat van een goed verzorgde oude man. Hij herkent de straat en glimlacht mat.